بحران انصراف از فردیت

ویلایی ها را دیدم. دیدم که چه طور تصمیمات «سازمانی» روی زندگی «خصوصی» اثر می گذارد؛ چه طور انسان در خصوصی ترین ساحات خودش مغلوب «سازمان»هایی است که خودش ساخته؛ چه طور انسان خودش را با ساخته ی دست خود (سازمان دهی و زندگی گروهی و سازمانی) اسیر می کند...

به این فکر می کردم «در جمع» بودن برای انسان چه طور هویتی می سازد که حاضر است زندگی خصوصی اش را فدای آرمانی کند که گویا تاریخ مصرف دارد...

و چه دل های قوی ای دارند آن ها که خدشه ای بر آرمان های آن سال هایشان وارد نشده و این همه آشوب و استحاله را دیده اند و از تصور و تصویر آن چه که بوده اند، روی برنگردانده اند...